Invision - May 2014

 A jazzy moment, daydreaming when not permitted,

passion and always the sea with good company.

More 

thresh86.wix.com/invision

Dream Place #1

Salar de Uyuni , Βολιβία

"Κάθε χρόνο, απο Απρίλη μέχρι Νοέμβρη, το αλάτι στο πάτο της ερήμου σε συνδιασμό με τα μερικά εκατοστά βροχής που μαζεύονται την περίοδο αυτή μετατρέπουν την αλυκή στον μεγαλύτερο καθρέφτη του κόσμου (καλιμπράρουν και δορυφόρους όταν δεν έχει σύνεφα). Μάλιστα εξαιτίας του μεγέθους της και της έλλειψης ορίζοντα νομίζεις ότι είσαι στον ουρανό." (alexandertm8)

Ξύλο και θάλασσα

Πρωί , κοίταξε στη θάλασσα. Γαλάζια , ελαφριά κύματα στην επιφάνεια της, έγλυφε την αμμουδιά. Οι μικρές πέτρες,λες κι απο ζωγραφιά βαλμένες, με τον ήλιο να καθρεφτίζεται καθαρός και λαμπερός. Κοντοστάθηκε στο άκρο του ξύλινου σπιτιού του. Καθαρό βλέμμα, έτοιμο σώμα, δραστήρια ψυχή. Το τζίν ακόμη φορεμένο απο χθες με το σκαλιστό ξύλινο βραχιόλι στο χέρι. Το αεράκι της νύχτας, καθαρό και δροσερό ηχούσε ακόμη στα αυτιά του σαν ανδαλουσιανό νανούρισμα. Οι μυρωδιές απο ρίγανη και λεβάντα, χαρακτηριστικά θαμνώδη της περιοχής, καλύτερες κι απο καφέ.
-Espresso freddo μέτριο απο Mikel , σκέφτηκε και γέλασε. Μπήκε μέσα στο ξύλινο σπίτι, στην κουζίνα, φτιαγμένη με ξύλο και γυαλί. Ζέστανε φρέσκο καφέ, τρώγοντας παράλληλα λίγο ψωμί με μαρμελάδα, μάλλον απο κάποιο γειτονικό χωριό. Νερό στο πρόσωπο, στιγμές μετά, καρέκλα και ορίζοντας. Πρόχειρες σκέψεις στο μυαλό , καθώς καθαρίζει ο νους και αναθαρρεί ο λογισμός. To project είναι για την άλλη εβδομάδα, σκέφτηκε οτι είχε χρόνο. Οι σκέψεις διακόπτονταν απο τα γλαροπούλια που σχημάτιζαν κύκλους κάτω απο το καλοκαιρινό λιοπύρι. Έκλεισε μυαλό και το δερματόδετο τετράδιο, έβαλε μαγιό κ βούτηξε. Η θάλασσα τον δέχτηκε ήρεμη και κρυστάλλινη, καθώς τη διέσχιζε πριν την πρώτη ανάσα. Ο βυθός, το αλάτι , εκείνη η μπολιασμένη αίσθηση λες και γεννήθηκε εκεί. Κολύμπι, απλωτές καθαρές κινήσεις, ολική αφύπνιση. Πέρασε η ώρα, οι μυς φουσκώσανε απο κούραση, το κύμα απαλά τον μετέφερε προς την ακτή. Βγήκε, κοίταξε τριγύρω απολαμβάνοντας την φύση της περιοχής, πράσινο και γκρί σε γλυκιά αρμονία. Το μέρος ήταν άνευ περιορισμών με υποχρεωτική ζωή εμποτισμένη μέχρι και στον τελευταίο κόκκο άμμου. Carpe diem

Οδήγηση

Ο άνθρωπος, ξεκίνησε την αναζήτηση του τροχού πριν απο πολλά χρονια.Ίσως για να φτιάξει ένα παιχνίδι,ίσως καταλάθος. Εν τέλει κάτι διασκεδαστικό έφτιαξε και κάτι πρακτικό ταυτόχρονα. Η όλη διαδικασία αξιοποίησης έχει 2 ονόματα, μετακίνηση και οδήγηση. Θα προτιμήσω το 2ο χωρίς να υποτιμώ το 1ο.

Μου αρέσει η οδήγηση, το πριν , το μετα και η διάρκεια. Ειναι κίνητρο. Οι κλασικές αοριστιες “μετρα το ταξίδι , και όχι ο προορισμός” δεν ισχύουν εδώ. Ξέρεις τι θα κάνεις απο πριν, γνωρίζεις “πως” κατα τη διάρκεια και μεθοδεύεις τη σκέψη του μετά. Δυσκολη η περιγραφή, το μυαλό φλουτάρει με εικόνες και δεν έχω βρει την κατάλληλη συσκευή ακόμα διαβάσματος και απεικόνισης μυαλού (βάζω Οδύσσεια 2001 just in case ..)

Καλοκαίρι, περασμένη ώρα,βράδυ. Ήρεμος αλλά με διάθεση. Δούλεψα, διάβασα, γέλασα. αισθάνθηκα και για σήμερα.Τα υπόλοιπα αυριο. Κάτι λείπει όμως. Η ματιά γρήγορα πέφτει στα κλειδιά, ντυνομαι ,παίρνω κάνα κινητό και ψιλά, ποτέ δεν ξέρεις. Καύσιμα check, νηφάλιος σχεδόν, μουσική υπάρχει, κάτι σε blues rock μάλλον (Black Keys - Chulahoma , φερ ειπείν) .

Σκοτάδι, ψύχρα έβγαλε,καλύτερα να πάρω κάτι ελαφρύ,ποτέ δεν ξέρεις. Μετα απο 3.5 χρονια κατοχής , περισσότερο συνύπαρξης, το βλέπω και χαμογελώ λες και ήταν το 1ο βράδυ, τέλη Απρίλη, που το πρωτοπήρα. Ανοίγω, μπαίνω , κλειδιά, κινητήρας αναπνέει , δονειται λίγο απο την ακινησία , του δίνω χρόνο. Avanti λέω στο cd player αλλά δεν ακούει :
- “Φωνητικές εντολές και αηδίες” ,μονολογώ , σύντομα οι πρώτες νότες, 1η , και φεύγω. Η διαδρομή αποφασίζεται στα πρώτα 10 δευτερα συνήθως, με σοβαρα κριτήρια του στυλ “που έχω καιρό να πάω?”. Δίνω κι άλλο χρόνο να ζεσταθούν όλα πλέον και πρωτίστως ο οδηγός.

Η πόλη ήδη σύντομη ανάμνηση, οι στροφές έρχονται , οι άλλες ανεβαίνουν, ακούγεται ένα μικρό στρίγγλισμα , my bad. Το τιμόνι σφίγγει λίγο, ο δροσερός αέρας μπαίνει ζωηρός απο το ανοικτο παράθυρο και ο Dan ανεβάζει ρυθμό. Μισή ώρα μετά ειμαι στο βουνό, αυτη τη φορά, η πόλη φέγγει έντονα με φώτα που τρεμοπαίζουν, η θέα όλη εκεί. Στάση, μέταλλα κρυώνουν, βαθιές αναπνοές, μάτια διάπλατα και εκστατικά. Ειμαι ελεύθερος, άλλη μια φορά.

Μου αρέσει η οδήγηση.

Θέατρο-"αυτός" ο άγνωστος

Είναι αλήθεια ότι καταγόμαστε από ένδοξη γενιά. Οι αρχαίοι Έλληνες τιμούσαν το θέατρο. Ο Περικλής είχε θεσπίσει ειδικό εισιτήριο για τους άπορους ώστε όλοι να μπορούν να βιώσουν αυτό που μπορεί να προσφέρει μια καλή παράσταση : το ταξίδι.

Ταξίδι, καθόσον ο θεατής είναι καλό να είναι προετοιμασμένος για αυτό. Να γνωρίζει ότι ίσως θα είναι δύσκολο στην νόηση ή κατανόηση, αυτά που θα δει. Μπορεί να δει κάτι το οποίο δεν θα ταιριάζει με αυτό που είχε πλάσει στο νου του ότι θα δει, το σημαντικό είναι ότι κάτι θα του αφήσει. Αν όχι το συναίσθημα , αν όχι το βαθύτερο νόημα, αν όχι η ψυχαγωγία, τουλάχιστον κάτι στο θυμικό του.
Οι Ινδιάνοι πιστεύουν ότι στο θυμικό μας μπαίνουν τμήματα ψυχής από άλλους ανθρώπους. Πολλές φορές έτσι είναι, γιατί πολλοί καταθέτουν την ψυχή τους πάνω στο σανίδι ή στο μάρμαρο. Είναι η επιβλητικότητα του χώρου, οι ζυμώσεις που έχουν προηγηθεί του αποτελέσματος που είμαστε σε θέση να απολαύσουμε αλλά και μια σχεδόν παραφυσική αύρα που διαθέτει ο χώρος, τέτοια ώστε αναγκάζει τον ηθοποιό να δώσει και τον θεατή να συμμετέχει, συναισθηματικά και νοηματικά για να δεχθεί. Θα πιστέψω τα λόγια του Kevin Spacey που ήρθε πέρυσι στην Επίδαυρο για να υποδυθεί τον Ριχάρδο τον Γ. «Ο χώρος με κατέβαλλε, ένιωσα σαν να βγαίνω 1η φορά στην σκηνή, ήταν μαγικό.»
Κινητό, ζευγαράκι αγκαλιά, γούτσου γούτσου , χαμόγελο (δήθεν), φωτογραφία στο σμαρτφόουν, έτοιμη για Facebook. Την ώρα της παράστασης-μουσικού αφιερώματος στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Χατζηδάκις, Μάνος Λοίζος, Αλεξανδράκης στο «πανί» , σύντομο τηλεοπτικό απόσπασμα-μεγάλη παρακαταθήκη ζωής, ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας με τα παλικάρια να το χορεύουν. Ζευγαράκι απτόητο, «μωρό μου, σε αυτήν δε βγήκα καλή,φαίνονται ... οι ραγάδες μου», «πάμε άλλη μία». Την «ρομαντική» κουβέντα διακόπτει κλασικός ήχος κλήσης της Cosmote λίγο παρακάτω. Είχα καιρό να τον ακούσω και μέσα στην όποια ησυχία, τον απήλαυσα. Μου ήρθε να χειροκροτήσω όταν τελείωσε. Κι ας συνέχιζε να παίζει Ξυλούρη κάτω...
Προ τελευταίου κομματιού, πολιτικοί παράγοντες στη σκηνή. «Ευχαριστώ , δεν πίστεψα αλλά τώρα πιστεύω στα παιδιά,στην χορωδία , στο χορευτικό, στη καντίνα με το μαλλί της γριάς παραέξω, στη παγκόσμια ειρήνη, στο Κιμ Γιόνγκ Ιλ οτι θα φέρει την πολυπόθητη ειρήνη στη Β.Κορέα. Αναλαμβάνει ο έτερος πολιτικός παράγοντας, πετά και στίχο απο Ελύτη, μιλά κι ωραία για χορηγό, «Εντάξει το ξέρω, σκίσαμε πάλι σήμερα και χάρη κάνω που σας μιλώ απο τον ιερό χώρο» Προ τελευταίου κομματιού, προ πλήρους μέθεξης απο την προσπάθεια κάποιων ανθρώπων, που δεν κατονομάστηκαν ως χορηγοί αλλά εν τέλει αυτοί ήταν που μας χορήγησαν το όλο ταξίδι.
Φτάσαμε "Ιθάκη" κιόλας?....

Music is my life

Νότες, μελωδίες, στίχοι, presence, performance,blah blah...

Λίγα πράγματα μου δίνουν κίνητρο για ευχαρίστηση,παρακίνηση,στήριξη,προβληματισμό
όπως η μουσική.
Για τον καθένα είναι διαφορετική,αρκεί να μην μένει στάσιμος όσο μπορεί.
Rock Metal, hip hop,psychedelic, progressive trance, electronic, indie, ρεμπέτικα.
Όλα βγάζουν νόημα, που έρχεται ψάχνοντας τα διαμάντια του κάθε είδους και τις απόψεις
που αντιπροσωπεύουν.

Δεν θα πω περισσότερα,οι νότες παίρνουν το λόγο

1. Καινούργιο album απο τον Common, κοντά στα Χριστούγεννα :


2. Black Keys - Lonely Boy απο το El Camino, 6th of Ντισέμπερ



3. Apocalyptica ft Corey Taylor

Περι θάλασσας vol 1

Η θάλασσα βρίσκεται παντού. Περιστοιχίζει την ξηρά,

οριοθετεί ηπείρους και φιλοξενεί το δικό της κόσμο στα σπλάχνα της.

Η σημασία που έχει για τον καθένα ποικίλει.

Ηρεμία σαν δυνατό ναρκωτικό, μια υγρή βαλεριάνα,

σαν ατέρμονη παραίσθηση αλλά συνάμα η θάλασσα είναι

ανήσυχη,βίαιη και ταραγμένη σαν λαός που ετοιμάζεται να

επαναστατήσει. Η πρώτη κατάσταση είναι αυτή που μου

μένει περισσότερο, είναι αυτή που διώχνει αρνητικές σκέψεις,

γαληνεύει τη ψυχή και καταλαγιάζει συναισθήματα που αναβλύζουν

απο μια πιεστική και αγχώδη καθημερινότητα.

Το γαλάζιο είναι το χρώμα της μνήμης λένε κ ίσως να έχουν

δίκιο, καθώς συνεχώς θυμάμαι και μνημονεύω όχι μόνο την ηρεμία

αλλά και τα πουλιά,τον ήλιο και τον βαθύ ορίζοντα.

Κάποια χρώματα είναι που μένουν στο θυμικό, διαφορετικά

σε πολλούς ανθρώπους. Το δικό μου είναι το μπλέ της θάλασσας,

σε όλες τις παραλλαγές του....